ماده ۲۰۲ قانون آیین دادرسی مدنی
هرگاه کسی اقرار به امری نماید که دلیل ذیحق بودن طرف او باشد، دلیل دیگری برای ثبوت آن لازم نیست.
ماده ۲۰۱ قانون آیین دادرسی مدنی
تاریخ و محل رسیدگی به طرفین اطلاع داده میشود مگر در مواردیکه قانون طریق دیگری تعیین کرده باشد. عدم حضور اصحاب دعوامانع از اجرای تحقیقات و رسیدگی نمیشود.
ماده ۲۰۰ قانون آیین دادرسی مدنی
رسیدگی به دلایلی که صحت آن بین طرفین مورد اختلاف و مؤثر درتصمیمنهایی باشد در جلسه دادرسی بهعمل میآید مگر درمواردی که قانون طریق دیگری معین کرده باشد.
ماده ۱۹۹ قانون آیین دادرسی مدنی
در کلیه امور حقوقی، دادگاه علاوه بر رسیدگی به دلایل مورد استناد طرفین دعوا، هرگونه تحقیق یا اقدامی که برای کشف حقیقت لازمباشد، انجام خواهد داد.
ماده ۱۹۸ قانون آیین دادرسی مدنی
درصورتی که حق یا دِینی برعهده کسی ثابت شد،اصل بر بقای آن است مگر این که خلاف آن ثابت شود.
ماده ۱۹۷ قانون آیین دادرسی مدنی
اصل برائت است، بنابراین اگر کسی مدعی حق یا دینی بردیگری باشد باید آنرا اثبات کند، درغیر اینصورت با سوگند خوانده حکمبرائت صادر خواهد شد.
ماده ۱۹۶ قانون آیین دادرسی مدنی
دلایلی که برای اثبات وقایع خارجی از قبیل ضمان قهری، نسب و غیره اقامه میشود،تابع قانونی است که در موقع طرح دعوا مجریمیباشد.
ماده ۱۹۵ قانون آیین دادرسی مدنی
دلایلی که برای اثبات عقود یا ایقاعات یا تعهدات یا قراردادها اقامه میشود، تابع قوانینی است که در موقع انعقاد آنها مجری بودهاست، مگر این که دلایل مذکور از ادله شرعیهای باشد که مجری نبوده و یا خلاف آن در قانون تصریح شده باشد.
ماده ۱۹۴ قانون آیین دادرسی مدنی
دلیل عبارت از امری است که اصحاب دعوا برای اثبات یا دفاع از دعوا به آن استناد مینمایند.
ماده ۱۹۳ قانون آیین دادرسی مدنی
درصورت حصول سازش بین طرفین برابر مقررات مربوط به سازش در دادگاه عمل خواهد شد. تبصره – درخواست سازش با پرداخت هزینه دادرسی دعاوی غیرمالی و بدون تشریفات مطرح و مورد بررسی قرار خواهد گرفت.